Aşırı yaşamaktan olsa gerek, bir ağaca tırmanasım var! El değmemiş bir ormanda kendi halinde ama tüm asaletiyle yaşayan, asi dalları göğe uzanan bir ağaca… Zirveye vardığımda göreceğim belki duyacağım belki de hissedeceğim fani olabilen herşeyi. Bağıracağım uçurumlara! Buğulu bir ses duyulacak ardından; bir zılgıt olmalı bu; Tanrı’nın zılgıtı! Çocukluğumda annemden yediğim azarlar gibi alışılagelmiş…

Ağlamak yada susmak…
Toprağın kokusunu duymaktır en derinlerde,hissetmektir soğukluğunu, ölüm dediğiniz şey. Sonrasında yerin yedi kat altından tırnaklarla dişlerle aralayıp toprağı güneşi görmektir umut! Şu sıralarda kaybetmek üzere olduğum umut…

Sahi nerdedir umut gökte mi? Ve gökte midir Tanrı?… Tanrının gökte olduğunu nerden çıkardınız? Ya daha da aşağıdaysa hepimizden daha yerde! Biz sınırları belirli; düz çizgilerde sağ olduğumuza dair ispatlar yaparken, neden gökten değilde topraktan uzatamasın ellerini? O halde inanacak hangi dil, hissedecek hangi renk kalacak bizlere?

Aklıma gelmesi gerektiği için aklıma gelmiş değil yada öyle sandığım bir his ve de özlemle dolu fenalık… Düşünülecek çok şey olmasına karşın düşünmeden uzatmak taraftarıyım bu gece,her nedense? Uyumsuzluğum yüklense de tüm suçunu kokuşmuş uyuşmuşluğumun, duygusuzluğum onun kamburuna bile sığamayacak kadar büyük bugün…

Muson yağmurları gibi yağarken kelimelerim, güneş götüremediğim düşüncelerimin hesaplaşma isteklerine karşın zihnim tüm yapabildiğim bu mu acaba diyebiliyor ancak şu hayata sirayet eden iki cümleme. Sonunu biliyorum: ışığın getirdiği bir kaçış hali ve kargaşa…

Olmak istediğim yer bu değil, gelmeyi istediğim nokta, sonuç, içimdeki karmaşa, kalabalığım, çizgilerim, değer verdiklerim, hayatım… Bir özlem, bir sesleniş, bir tebessüm yada aşırı dozda mutlu bir ölüm; hak etmediğim ve en beğendiğimden….